Logo
Pogoda

18°C

  • sgps
  • e-puap
  • bip
  • Kontrast 1
  • Kontrast 2
  • Kontrast 3
  • Kontrast 4
Tłumacz

Tłumacz

STRZYŻÓW POGODA

Ignacy Marceli Kruszewski

wydrukuj
Ignacy Marceli Kruszewski

Ignacy Marceli Kruszewski (ur. 6 stycznia 1799 woj. kaliskie - zm. 25 grudnia 1879 Gogołów) - polski generał, belgijski generał brygady. Bohater narodowy obu krajów. Kształcił się w Korpusie Kadetów w Kaliszu, który ukończył w 1815 roku. W maju 1816 roku zaciągnął się do pułku strzelców gwardii konnej w świeżo sformowanym właśnie po Kongresie Wiedeńskim wojsku polskim. W sierpniu 1818 roku został mianowany podporucznikiem, a od 1820 roku został adiutantem generała Kurnatowskiego. W roku 1825 awansował do stopnia porucznika. Wiadomo, że brał udział w tajnych organizacjach działających na terenie Królestwa Polskiego, lecz nie jest to udział udokumentowany. Po wybuchu powstania listopadowego był początkowo adiutantem generała Chłopickiego i przy jego boku brał udział w bitwie grochowskiej. Następnie był adiutantem generała M. Radziwiłła i generała Jana Skrzyneckiego. Szybko awansował: 6 lutego 1831 roku do stopnia kapitana, 6 kwietnia na majora, 15 maja w czasie wyprawy ostrołęckiej awansowany do stopnia podpułkownika. Za męstwo odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W czerwcu otrzymał dowództwo 5 pułku ułanów. W starciu pod Młynarzami rozbił zgrupowanie rosyjskich dragonów, co zdecydowało o jego awansie na pułkownika w lipcu 1831 r. W końcowej fazie powstania pułkownik Kruszewski przeszedł do Korpusu generała G. Ramoriny, dowodząc w ostatnich tygodniach przed upadkiem Brygadą Piechoty. Po upadku powstania, w 1832 roku udaje się wraz z innymi powstańcami do Belgii. Tak pisze o tym w swoich pamiętnikach: „W kwietniu 1832 roku wszedłem w służbę belgijską, zastrzegając sobie u króla Leopolda I wolność pozostania zawsze wiernym sprawy Polski w mych uczuciach i dążeniach". Położył duże zasługi przy organizacji nowo powstającej armii i policji belgijskiej. Generał z 1842 r. Typowany na dowódcę powstania w 1848 r. w Wielkopolsce. Po zapoznaniu się ze stanem przygotowań odmówił przyjęcia tej funkcji. Pod naciskiem Prus i Rosji zdymisjonowany w Belgii w 1852 r. za popieranie i propagandę spraw polskich. Powrócił do kraju. W 1863 mianowany przez Rząd Narodowy Naczelnym Wodzem sił powstańczych. Nominacji nie przyjął, mimo to został aresztowany przez Austriaków w Krakowie i wydalony z granic Austro-Węgier. Powrócił do kraju dzięki wstawiennictwu króla Belgii Leopolda I i zamieszkał w Gogołowie. W wiele lat po zakończeniu służby w dowód uznania i zasług otrzymał od władz belgijskich wysokie odznaczenie państwowe. Autor „Pamiętników z wojny 1830-31" wydanych w 1890 r. Jego grób znajduje się na cmentarzu w Gogołowie.