Ludwik de Laveaux

Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) - generał brygady Wojska Polskiego.

Młodość i działalność niepodległościowa

Krewny Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce "Wesele". Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.

Służył w Legionach, w 1 i 4 Pułku Piechoty Legionów. W 1917 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. Randolf. Wchodził w skład Naczelnej Komendy Obrony Lwowa. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3-4 listopada 1918 r.) Współpracownik nacz.kom. Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 r. podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.

Służba w wojsku polskim

Dowodził I batalionem 4 Pułku Piechoty Legionów. Od czerwca do grudnia 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W latach 1921-1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego, otrzymał przydział" do 1 Dywizji Górskiej na stanowisko szefa sztabu^[1]. W grudniu 1926 wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W lipcu 1929 objął dowództwo 2 Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu. W styczniu 1936 mianowany został I dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin.

W wojnie obronnej Polski w 1939 r. walczył w Armii Modlin. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Doessel. W 1945 w 2 KP we Włoszech. W 1966 r. prezydent A. Zaleski awansował Ludwika de Laveaux na stopień generała brygady.

Żonaty. Syn i córka przeżyli powstanie warszawskie, w którym walczyli. Po wojnie cała rodzina zamieszkała w Anglii. Pochowany na cmentarzu South Ealing.

Sandomierz nadał mu honorowe obywatelstwo.

Awanse służbowe

• chorąży - 5 maja 1915
• podporucznik - 1 kwietnia 1916
• major - zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• podpułkownik - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 92 lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]
• pułkownik - 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 3 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady - 1966

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych - czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi - dwukrotnie